Hastanedeyken herkes hastaymış gibi, dışaarıdayken herkes sağlıklıymış gibi. O kadar garip bir duygu ki.
Bugün bir hastanın, acılar içinde kıvranırken takati gerçek anlamda sıfırken ve her an oksijene muhtaç durumdayken şükrettiğine şahit oldum. Öksürürken, konuşurken hatta nefes alırken canı acıyordu, yüzünden okunuyordu bu. Ama o bazen inleyerek bazen haykırarak şükürler olsun allahım diyordu durmadan. İşlerimi halledip odadan dışarı attım kendimi o an, dayanamadım. Keşke dedim şuan hasta olmasaydı da mutlu olduğu bi an için şükretseydi. sonra da kendime dönüp dedim ki bugün hiç şükrettin mi sağlıklı olup burada hasta insanlara bakım verebildiğin için?
