Engelsiz Dünya (Mucize Doktor)

Gözyaşımın akmadığı hiçbir bölümü yok dizinin. Her seferinde ağlamıyım diye tutuyorum kendimi ama başaramıyorum. Etrafımda otizm spektrumlu olan kimse olmadı hatta görmedim de böyle birini. Hatta hiç farklı bir çocukla karşılaşmamıştım ta ki üniversitemin yaptığı down sendromlu çocuklar için olan bir etkiliğine katılana kadar. İlk kez orada bir sürü down sendromlu çocukla konuşabilme imkanı bulmuştum. Bazıları benden yaşça büyük olmalarına rağmen oyunlar oynamıştık sohbet etmiştik birlikte. Çekindiğimiz fotoğrafları hala saklıyorum arada bakıyorum. Bu diziyi her izlediğimde onları da hatırlıyorum.
   Onların hayatlarına dokunmak kadar güzel bir şey olamaz. Hayatlarında minicik bir yer edinebilmek, kısacık bir zaman geçirmek kadar mutlu edemez başka bir şey insanı.
   Aileleri hep yanlarındaydı o gün. Ama verilen bilgileri dinlemeleri için bizim çocuklarıyla ilgilenmemiz gerekiyordu. Bir tanesi bize dans kursunda öğrendiklerini gösterdi. Müzik açmamızı söyledi ve başladı arkadaşlarımızdan biriyle zeybek oynamaya. Bir tanesi öpücüklere boğdu bizi ve sizi çok seviyorum diyerek yaptı hepsini. Bir tanesi nasıl resim yapmaktan ne kadar hoşlandığını ve nasıl güzel resim yağılacağını anlattı.
   Tüm günümüzü onlarla geçirmiştik ve ailelerinin yüzündeki tebessümü minnettarlığı görmenizi isterdim, ben gördüm hissettim. Hayır sebebi çocuklarıyla ilgilenip onlara nefes alma vakti sağladığımızdan değildi. Çocuklarının mutlu olduğunu gördü onlar. Engellerini önemsemeksizin onlarla konuşan, oyunlar oynayan, onları yoksaymayan üniversite öğrencilerini gördüler. Asla kendimizi övmek değil amacım, sadece ailelerin buna ihtiyacı var. Ailelerin özellikle çocuklarının dışarıda normal görülmesine çok ihtiyaçları var.
   Sosyal medyada duyar kasmakla bir yere varamıyoruz biz. Ne kadar duyar kasarsak kasalım dışarıda farklı bir çocuk gördüğümüzde, kendi çocuğumuza "ondan uzak dur mazallah ne olur ne olmaz" dediğimizde iğrenç insanlar oluyoruz biz, çocuğumuzu korumaya çalışan değil asla. Farklı bir çocuk gördüğümüzde tahtaya vurup kulağımızı çekip "allah korusun" demekle insanlıktan çıkıyoruz biz.
   Biz bu çocukların ne zaman bizim gibi normal insanlar olduklarını kabullenebilirsek o zaman çağ atlayacağız asıl.
   Bu çocukların gözlerinin en içindeki o muazzam ışığı ancak sevgiyle bakarsak görebiliriz biz. Ancak o zaman engelsiz dünyayı inşa edebiliriz.